Stil

Het is hier behoorlijk stil. Ik weet het…

Er is zo veel gaande op mijn werk, dingen die mij heel erg rechtstreeks treffen, dingen waar ik helemaal niet gelukkig mee ben. Daardoor hangen er zoveel spanningen dat het gewoon niet meer plezant is, en waardoor er bij mij en bij mijn collega’s al eens uitbarstingen zijn, waar ik dan ook weer niet gelukkig mee ben.
Collega’s gaan weg, collega’s komen er bij… Uren, veel uren, gaan weg, en werk, veel werk, komt er bij… Er zijn ook voordelen aan de situatie, maar nu is het even moeilijk om die voordelen te zien.

Dan ben ik ook nog bezig met ons kleine projectje.

En ik ben ook nog bezig met een projectje voor ons poppemieke. Hier langs staat een voor-foto. Let niet op de rotzooi, want het is Walter zijn werkhuis waar de nachtkastjes stonden, en daar moei ik me dus niet qua opruimen en poetsen. Er zijn twee van die nachtkastjes in het spel. Ik ben al een heel eind gevorderd met het projectje, en het ziet er allemaal fantastisch uit moet ik zelf zeggen. Ik ben er helemaal weg van!

Maar nu weet u dus waarom het hier zo doods is. Ik hoop dat ik zeer snel terug wat rust vind om hier wat meer te komen schrijven.

Paniekzaaierij?

Ik weet niet goed wat ik ervan moet denken van die griep. Zelf ben ik er behoorlijk zenuwachtig voor. Ik ben ook niet alleen, zelfs in blog-land lees je her en der ook al over de griep.

Ik werk nu ook op een plek waar je al iets meer risico loopt omdat hier mensen komen van allerhande nationaliteiten.

Ik maak me dan vooral zorgen dat Emma het zou krijgen en dat haar weerstand niet opgewassen is tegen die griep. Of dat ik eindelijk zwanger zou worden, en dat ik het dan zou krijgen…

De informatie die je erover krijgt is ook zo tegenstrijdig. De ene voorspelt dat 2 op 3 het gaat krijgen. En de andere zegt dat 1 op 3 het gaat krijgen. Maar dat is al een heel verschil. Dan zegt de ene dat het niet erger, of zelfs minder erg is dan een gewoon griepje. Terwijl iemand anders dan weer zegt dat het wel degelijk een gevaarlijkere griep is dan de gewone griep.

Pffff…. Ik weet het ook niet meer. Ik weet wel dat ik iedereen die bij ons in de bureau binnenkomt met heel veel wantrouwen bekijk als ze nog maar een beetje kuchen of wat bleker zien dan anders… En voor de rest is het zeker uitkijken en afwachten.

Ik ben nog altijd aan het genieten…

… van mijn mooie bos bloemen die ik voor secretaresse-dag heb gekregen!

Kindjes kruipen in je hoofd

Voordat ik Emma kreeg was ik 100% met mijn hoofd bij mijn werk. Ik begon eraan, en ging door en was gefocust tot ik naar huis kon gaan.

Maar nu dat Emma er is dwalen mijn gedachten vaak af naar haar. En soms mis ik haar dan ineens zo hard (zoals nu) dat ik het in mijn buik voel. En dan zou ik haar het liefste willen knuffelen en ruiken.

Het zal er ook wel iets mee te maken hebben dat ik haar vanmorgen uitzonderlijk niet gezien heb. Ik was weg voordat ze wakker was en Walter heeft haar naar de OM gebracht (ik moest naar het ziekenhuis).

Maar toch ontstellend hoe kindjes in je hoofd kunnen kruipen.

Coca cola kersttruck

Hij staat hier op mijn werk, en ook nog wel pal voor mijn raam. Mijn raam staat op een kiertje omdat er een electriciteitskabel binnen steekt om de muziekinstallatie te voorzien van stroom. Met als gevolg dat alle kerstgeluiden, muziek, lachende en babbelende mensen, hier binnen stromen.

Ik heb dan ook maar meteen mijn radio uitgezet zodat ik ten volle kan genieten van de kerstsfeer buiten…