Hij is dinsdag 10 mei geboren en noemt Ferre! Hij woog 4 kg 145 gr en was 50 cm groot. Alles is heel goed gegaan, hij doet het ook heel goed, gisteren bij vertrek uit het ziekenhuis woog hij al terug 4kg rond.
Het is hier wel heel erg wennen met een nieuwe baby er bij, en de nachten gaan niet goed, dus als gevolg zijn de dagen kort. Een heel uitgebreid verslag volgt dus nog.
Vanmorgen belde Walter me om half tien vanop zijn werk met zijn gsm. De enige keren dat hij dat ooit gedaan had was toen hij een arbeidsongeval had om te vragen of ik hem kon komen halen. Dus de schrik sloeg me al om het hart.
Hij klonk ook meteen heel bedrukt, dus ik was ervan overtuigd dat er iets gebeurd was. Maar wat hij te vertellen had was nog veel erger.
Een collega van hem van de onderhoudsploeg van de nacht had vanmorgen heel vroeg een dodelijk arbeidsongeval gehad. Hij en zijn collega’s hadden van het moment dat ze waren aangekomen op het werk tot hij me belde in de kantine gezeten omdat de mensen van het parket in het attelier waar het gebeurd was de nodige vasttellingen aan het doen waren. Hij wist op dat moment ook nog niet wie het precies was. Alleen dat het iemand was uit Kinrooi (mijn geboortedorp waar mijn ouders nog wonen)
Ik verwittigde mijn mama en papa al maar vast, dat als ze iets zouden horen, ze toch al gerust konden zijn dat het niet over Walter ging.
Rond de middag belde mijn mama omdat ze wist over wie het ging. Het is iemand die ik ook vaag ken, omdat het goede vrienden zijn van mijn tante en nonkel. En we hebben elkaar op feestjes bij hen thuis al vaker ontmoet. Hij was 47, laat een vrouw en 4 kinderen achter waarvan de jongste amper 4 jaar is.
Ik zit er maar constant aan te denken… Hoe snel geluk kan omslaan… Het ene moment vertrekt hij naar het werk, en het volgende moment heb je de politie aan de deur om te vertellen dat hij nooit meer zal thuiskomen. En dan de kinderen die nu hun papa voorgoed kwijt zijn…
Vanmorgen moest ik ter controle een half uurtje aan de monitor gaan liggen. We hebben dus een half uurtje naar ons ventje zijn hartje en zijn schopjes kunnen luisteren. Alles was mooi in orde, en er waren nog geen voorweeën te zien.
Nu het zo dichterbij komt ben ik echt serieus in tweestrijd. Langs de ene kant kan het niet snel genoeg gaan, en wil ik ons ventje kunnen vasthouden, kussen, knuffelen. Ik ben ook benieuwd hoe zo’n jongensbaby van ons twee er gaat uit zien. Gaat hij op Emma lijken, of gaat hij er helemaal anders uit zien.
Maar langs de andere kant heb ik er ook schrik voor, zeker toen we vanmorgen in het ziekenhuis een redelijk vers babytje onophoudelijk hoorden huilen. Gaat onze zoon het ons ook weer zo moeilijk maken, gaat hij ons ook blanke nachten bezorgen de eerste maand? Gaat hij ook zo moeilijk tevreden te stellen zijn overdag… Ik ben niet de enige die met zo’n schrik zit… Ik denk dat iedereen die een moeilijke baby heeft gehad met deze zorgen zit. En je kan uiteindelijk niet veel doen dan afwachten en hopen, en je maar voor ogen houden dat iedere baby anders is…
De grote zus is in ieder geval zwaar aan het aftellen. Vorige week heeft ze samen met ons een mooi knuffeldoekje uitgekozen om aan haar broer te geven als ze voor het eerst op bezoek komt. Ze heeft dat doekje al iedere dag vast gehad, ik denk dat ik het al moet gaan uitwassen voordat de bevalling daar is 😉 Ik kijk er zo naar uit om die eerste kennismaking tussen broer en zus te zien!
Familiekoch's Weblog 