Het leven is toch soms zo hard.
Op deze website (www.houdevelt.com) ben ik al een tijdje het verhaal aan het volgen van Lara, ze is 3 maanden te vroeg geboren. Ze is nu goed een jaar.
Ze heeft tot op 8 weken geleden in het ziekenhuis gelegen. 8 weken geleden mocht ze dan toch naar huis, en leek het er op dat alles goed zou komen. Nu ligt ze terug sinds twee weken in het ziekenhuis en gaat het echt heel slecht met haar.
Ik kan me niet voorstellen wat een verdriet de mama en papa van Lara hebben. Dat is mijn grootste vrees op dit moment, dat ik mijn kleine pruts zou moeten afgeven. Ik weet niet of ik zo iets te boven zou komen…
Daarom even een virtueel duimpje voor Lara dat ze er toch terug bovenop mag komen…
Update: Ik ging net nog even op Lara haar website kijken of er nog nieuws was. En ik zag de spijtige melding dat Lara om 13u50 zachtjes is heengegaan. Er zijn gewoon geen woorden voor. De tranen rollen me over de wangen, zo iets zou toch echt nooit iemand mogen meemaken. Els en Edwin, heel veel sterkte!
Familiekoch's Weblog 
Pfff, geen woorden voor!!! Las het verhaal ook regelmatig mee en de laatste tijd ging het zo goed… Wie had dit nu nog verwacht.
Veel sterkte aan haar mama en papa
Ook ik volg al gedurende een jaar het verhaal van kleine Lara. Toen ik gisteren las dat ze de strijd had moeten opgeven, branden er hier ook dikke tranen in mijn ogen. Verschrikkelijk moet dit zijn. Mijn dankbaarheid is dan ook enorm groot om hier een kerngezond peutertje te hebben rondlopen. “Kindjes kopen” het lijkt allemaal zo eenvoudig, maar dat is het jammer genoeg niet altijd… Veel sterkte aan de mama en papa! Zo mogen echt fier zijn met ze een sterke dochter!
Ik volgde het verhaal van dappere Lara (en vooral haar dappere ouders) ook al een hele tijd en ook ik had tranen in mijn ogen toen ik het vreselijke nieuws las. Wat een vechtertje was ze.
Ook ik ben dankbaar voor wat we hebben en heb mijn twee meisjes een dikke knuffel gegeven…
brrrrr… soms en voor sommigen is het leven te hard…
pakkend hé. Ik ben er ook enorm door gegrepen, er zijn bijna geen woorden voor. De angst van die ouders om haar te verliezen moet verschrikkelijk zijn geweest en dan na zo een lange periode nog de strijdbijl moeten neerleggen. Dat ze in vrede mag rusten, arme duts